17 NİSAN VE KÖY ENSTİTÜLERİ

“17 Nisan yaklaşırken, her okuduğumda beni çok duygulandıran Köy Enstitülerini anlatan bu şiiri okuyucularımızla paylaşıyorum; 17 Nisan 1940 anısına.”  Kepirtepe Köy Enstitüsü’nde o okulda öğretmenlik yapmış ve Kepirtepe ile özdeşleşmiş çok değerli eğitimci/müzisyen/insan NEDİM MENEKŞE.  Ve şaiır ÖZBEK İNCE BAYRAKTAR’ın o güzel şiirini okuyordu.

                Nedim Menekşe 28 Mart 2020 tarihinde Kepirtepe’yi ve Kepirtepelileri öksüz bırakarak bu dünyadan ayrıldı.2021’in 17 Nisanında hem Köy Enstitülerini, hem Nedim Menekşe öğretmenimizi, anarak o çok anlamlı şiiri okuyup okutmak da bana düştü. (Feyzullah AKTAN)

                                          +++

                KÖY ENSTİTÜLERİ

                Onlar.

                Köy çocuklarıydı.

                Kurumuş çalılar gibiydiler bozkırda.

                Kavrulmuş ekinler gibiydiler.

                Geldiler,

                Yalın ayakları

                Ve

                Yırtık mintanlarıyla geldiler,

                Gönen’e, Aksu’ya, Kepirtepe’ye.

                Ezilmiş, sömürülmüş, horlanmış

                Ve

                Unutulmuştular bin yıldır.

                Ferhat oldular,

                Yardılar İdris Dağını.

                Gürül gürül akıttılar suyunu,

                Hasanoğlan’a.

                Köroğlu oldular,

                Kafa tuttular Bolu Beylerine.

                Yıktılar saltanatını ağaların.

                Tolstoy’u, Balzac’ı okudular koyun güderken.

                Mozart’ı, Beethoven’i çaldılar dağ başlarında.

                Moliere’i, Sophokles’i  oynadılar.

                Horon teptiler Beşikdüzü’nde kol kola.

                Halay çektiler Yıldızeli’nde türkülerle.

                Diz vurdular Ortaklar’da efece.

                Siz,

                Her gece,

                Mehtaba çıkarken Heybeli’de,

                Onlar,

                Duvar ördüler,

                Çatı çattılar.

                Yıldızlara bakarak yaz geceleri,

                Harman yerlerinde yattılar.

                Kazma salladılar yorulmadan.

                Kerpiç döktüler

                Kerpiç.

                Sızlanmadılar hiç.

                Yakıştı nasırlı ellerine,

                Kitap ve çekiç.

                Başladı yurt harmanında imece…

                Bir gece,

                Karanlık inlerinden sinsice,

                Brütüsler çıktı ansızın.

                Çektiler zehirli hançerlerini,

                Vurdular sırtlarından haince…

                Çıktı mağaralarından yarasalar,

                Çıktı halk düşmanları,

                Üşüştü sülükler gibi üstümüze.

                Emdiler kanımızı,

                Doymadılar.

                Yıktılar umudunu Türkiye’min.

                Aydınlık bir Türkiye gelir aklıma,

                Kalkınmış bir Türkiye gelir,

                Köy Enstitüleri denince.

                Özbek İNCEBAYRAKTAR