CEMRE DÜŞTÜ SUYA

Sıcaklarla birlikte, ağaçların çiçeklenmesiyle bahar iyice kendini hissettirmeye başladı. Ülke içten dıştan hızına yetişemediği gündem anaforlarında savruluyor bilinmez bir yöne doğru… İç siyasetin karmakarışıklığıyla, sınırlarımızdaki bilinmezlikle, yaşanan acılar ve anaların gözyaşlarıyla daha bir ivme kazanarak. Ülkemiz insanlarında bir yorgunluk, kırgınlık ve kaygı artarak devam ediyor. Neredeyse her geçen gün bir öncekini aratır oldu.

Yapılan anketlerde mutsuz insan sayısı yüksek oranlarda çıkıyor. Antideprasan kullanımında inanılmaz artışların olduğunu yazıyor gazeteler. Diğer yandan corana virüs felaketi. “Bindik bir alamete , gidiyoruz selamete.” derler ya…
Her geçen gün bir öncekini aratır oldu.
– Çocukluğumuzda uzun yaz günlerine erdiğimizde, sokaklarda gün boyunca güzel şeyler yapmış, hayata değer katmış insanların yorgun ama mutlu yüzleri vardı. O yüzlerden gülücüklü selamlar yayılırdı çevreye.
– Şimdi insanlarda bir koşturmaca, sanki bir şeylerden kaçıyormuş ya da bir yerlere yetişme telaşı. Yılgınlık, umutsuzluk, hoşgörüsüzlük yüzlerden yansıyan. O günlerdeki gibi aynı kasabada değil, aynı mahallede değil aynı apartmanda oturanlar bile birbirlerini tanımıyorlar. Merhabalaşmak hak getire. İnsanlar kendilerinden bile kaçar olmuş.

– Bir toplum bu kadar mı dejenere olur? Çevre kirlenmiş, insani değerler yitip gitmiş. Kimin umurunda? Sevgi saygı, hoşgörü yok olmuş. Herkes burnundan soluyor, küçücük bir tatsızlık, sonu bilinmeyen patlamalara götürecek insanları. Değerbilmezlik, bencillik bu denli mi kuşatır yaşamı? Hayret!

    – Şimdi mumla aradığımız o yıllarda çocukluğumuz, gençliğimiz ne kadar yaşam doluydu. Tüm yokluklara, yoksunluklara karşın. O zamanlar sokaklarımız vardı, akşam üstleri kapı önlerinde oynadığımız, büyüklerimizin söyleştiği kapı önlerimiz vardı. Çiçekli pencerelerimiz vardı, karşı pencerelerden birbirimize seslendiğimiz.
– O zamanlar; kış gecelerinde masal anlatılırdı. Mısır patlatılır, kestane çıtlatılırdı. Merdiven çıkılır, aidat ödenmez, yönetici seçilmezdi. Sokak lambaları sadece direk diplerini aydınlatır, gece bekçilerinin düdükleri kulaklarımızı çınlatırdı. Yurttan sesler korosu türküler söyler, büyüklerimiz ajans saatlerinde memleket haberleri dinlerdi. Sokağımızdan her gece bozacı geçerdi.
– Defterlerimizin arasında çiçek kurutur, kenarları süslü kâğıtlarda sevgililere mektup yazardık. Sarı saman renkli defterlerimiz vardı, kenarlarını çiçeklerle süslediğimiz. Arkası yarınlar dinlerdi genç kızlar ve yaşam arkası yarınlar gibi geçer, giderdi. Sokaklarda gördüğümüz yüzler maskesizdi, olduğu gibi, doğal… Ve herkes kendi hayatını yaşardı, gün boyu.
– Siyah beyaz filmlerde kendi düşlerimizi, hayallerimizi kurardık. Her hafta sonu yeni film başlar, Çarşamba matinelerinde kadınlar sinemaya giderdi. Herkes kendi hayatının romanını yazar, üretmenin ve paylaşmanın erdemini yaşardı. Pazar günleri kütüphanelere koşar, Sait Faikleri, Orhan Velileri, Nazım Hikmetleri okurduk.

– Plaklarda  Cem Karaca’yı, Barış Manço’yu, Zeki Müren’i dinlerdik.
– Postacılarımız vardı. Özlem yüklü mektuplar getiren. En çok da bayram tebrikleri yorardı mahalle postacımızı. Pehlivan tefrikaları ve kahramanlık öyküleri okunurdu gazetelerde en çok. Maçlar radyodan dinlenir, Zambo çikletten çıkan sporcu, artist resimleri biriktirilirdi. Çelik çomak, saklambaç, istop, köşe kapmaca oynanır, akşam olunca, çocuklar oyunun en tatlı yerinde anneler tarafından eve çağrılırdı. Çünkü Babalar işten gelirdi, yorgun  argın ama mutlu.
– Şimdi herkes bir selam veremeyecek kadar yorgun, iki satır mektup yazamayacak kadar yoğun ve bunca kalabalıklar içinde yapayalnız.

Vesselam; “Nerede o günler?” sorusu daha sık sorulur oldu sürekli eksilerek çoğaldığımız şu günlerde…
Bilgenin dediği gibi “Dünya nüfusu arttıkça, insan sayısı azalıyor.”